Kunming

Daar zit ik dan in mijn bed van het Camellia hotel in Kunming. Heerlijk opgefrist na een nacht en dag reizen. Wat gaat een mens daar toch van stinken, he, van een nacht niet slapen, daarna een dag rennen met je koffertje van gate naar gate. Uren zat ik in the plane. Eerst bijna negen uur van Amsterdam naar Beijing, daarna moest ik me rothaasten op het vliegveld om de binnenlandse vlucht naar Kunming te halen. Nou ja, haasten..... Na wat geren, gezoek en gevraag belandde ik een ruimte met honderden wachtenden voor mij. Een soort opstopping bij de security-check. Ik had nog maar een kwartier! Gelukkig begreep ik van een paar Nederlandse medereizigers, dat door deze ophoping van overstappers, alle binnenlandse vluchten vertraagd waren. Opgelucht haalde ik adem, legde na een kleine twintig minuten voor de zoveelste keer mijn paspoort op de balie, tassen in een bakje en liep wederom een mij welgezing poortje door, pakte mijn koffer en rende als een blonde hinde door de mensenmassa naar de juiste gate, sprong op de shuttlebus en liet mij naar het vliegtuig naar Kunming brengen.
Daar was de sfeer gezelligq, ik meen het! Al snel na vertrek staat een groot deel van de passagiers op en gaat een beetje kuieren en kletsen. Er werd zelfs gekaart op het gangpad. Getai-chi-ed ook nog. Ik genoot, keek mijn ogen uit. Achter mij zat een jong gezin, hun eerste enige echte prinsenkind trapte de hele reis tegen mijn rugleuning. Af en toe wierp ik een boze blik naar achteren, samen met mijn chinese buurvrouw. Dat mocht even baten.... Ach ja, ik beschouwde het maar als een stevige massage. Dat kon mijn luie lijf wel gebruiken.
Na aankomst werd ik voor het vliegveld direct aangesproken door een pittige jongedame. In haar eigen auto laveerde ze me door het drukke verkeer. Tot hier, tot aan het Camellia hotel. Heel geen slecht hotel. De pittige taxi-driver gaf me een blaadje met chinese zinnen voor mijn busreis morgen, naar Dali. Geeft een goed gevoel, heel rustiig