Het oude leven dat mij losliet

Raad eens wat ik hier mee zit te zingen? Nou? Jingle bell, jingle bell....de swingende versie. De entree van dit hotel is helemaal in Kerststijl versierd, overal kransen, slingers, een soort van kerstboom.... Ze doen er ook werkelijk alles aan om het de Westerse reiziger naar de zin te maken. Het is dan ook een internationaal business-hotel. Ik heb er genoeg gezien, hier, zakenlui, maar eerlijk gezegd voornamelijk Chinese. Zojuist nog, in het restaurant op 28 hoog. Een paar heren, die, net als ik aan een single-tafeltje zaten te eten. Even snel. Toevallig zat ik net vlakbij de keuken waarvanuit alles voor de roomservice werd klaargezet op karretjes. Het was me een gedoe van jewelste onder het personeel: merendeel piepjonge mensen, heel gedienstig naar een iets oudere jongevrouw, die overduidelijk de baas was. Blijkbaar ging er ondanks de strikte hierarchie toch een en ander mis, regelmatig werd er gezucht, gemopperd en nogmaals eens op een bestelformuliertje gekeken. Een wel heel jonge jongen, de enige man tussen allemaal vrouwen, voelde zich er heel ongemakkelijk onder, hij had rode vlekjes van de stress, krabde zich regelmatig achter de oren. Toen hij even aan de aandacht van al die bijdehante tantes ontsnapt dacht te zijn - ze praatten met elkaar - krabde hij zich gedachtenloos met een vork achter zijn oren. Terwijl hij dat deed, realiseerde hij zich wat hij deed, keek schuldbewust mijn kant op en ontving een dikke vette knipoog van mij. Van schrik schoot hij te keuken in. Tja, waar moet je zo'n ding anders voor gebruiken, zal hij gedacht hebben. Ik at maar snel mijn nassi rames op, met mijn vork en verliet het restaurant. Vanmiddag heb ik weer heerlijk buurtjes doorgekuierd. Ik belandde in een winkel vol moois, waaronder grote potten thee. Van die wit met blauwe potten, die me sterk aan Delfts blauw doen denken. Dat vertelde ik de verkoopster ook, of ze er iets van begreep, geen idee. Maar ik kocht vier piepkleine theekommen van dat wit met blauw. En wat Jasmijn-thee. Van weeromstuit noodde de verkoopster me bij haar aan de theetafel en voor ik wist werd het een heuse thee-ceremonie. Slim natuurlijk, want dat verkoopt goed, maar ik vond het heerlijk. Slurpte kommetje na kommetje leeg, liet me informeren over de thee die ze me schonk en kocht uiteindelijk nog wat thee. Honey-thee. Een zoetige thee die je nog meer op smaakt brengt met honing. Maakte foto's van de ceremonie, de glazen kommetjes... Daarna wandelde ik verder. Kwam langs een kinderziekenhuis, waar net allemaal hummeltjes naar binnen werden gebracht door vaders en moeders. Zeker een inenting, dacht ik en hoorde her en der kindertjes huilen vanachter geopende ramen. Dit hele buurtje was kindgericht, viel me op ik zag kindergartens, scholen, hoorde kinderen spelen op pleinen achter muurtjes. Kledingzaken voor kinderen all over the place. Wonderlijk vind ik dat, die specialisatie in winkels en voorzieningen. Het maakt een strikt geregiseerde indruk. Aan de rand van dit buurtje vond ik een Bhoeddistische wierrook-winkel en lengde daar mijn voorraad aan. Ik wilde nog wel meer kopen, maar op tijd dacht ik aan mijn overladen tassen en koffers en liep naar het plein waar ik gisteren vader en zoon had zien optreden. Een plaats waar voortdurend van alles gebeurt, een heerlijke plek om wat te kuieren en te zitten. Dit keer was de politie actief en sommeerde alle straatverkopers en muzikanten zonder vergunning te vertrekken. Stuk voor stuk zag ik ze met de staart tussen de benen vertrekken. De sateetjes-verkopers, fruitboertjes en gepofte aardappelsverkopers. De leuke jongen die net zo lekker op zijn gitaar zat te spelen. Ineens was het plein een stuk leger. Pal voor mijn neus, in het midden van het plein, stonden de mannen in het blauw voldaan met elkaar te praten. Nou, als dit is wat je wilt, dacht ik, een stil plein. Ik verhuisde naar het plein rond het mega-moderne winkelcentrum. Daar was het gelukkig nog wel een levendige bedoening. Ik zag er prachtige maar ook vreselijke dingen. Veel heel arme mensen die bedelen, grutten in vuilnisbakken. Mismaakte mensen, zonder ledematen. Een zelfs op een rijdende tafel, ik zag echt alleen een hoofd onder een dekentje vandaan komen. Onder die deken moest iets van een romp liggen... Ik schrok ervan toen hij via een microfoon iets zei. Zijn stem klonk zwaar en hol. Om de hoek stuitte ik op een monnik, gezeten op een krukje. Voor hem een kleed waarop onder andere de geboortejaren met de daarbij behorende dierentekens. Vlak voor hem lagen kaarten op stapels. Het was druk bij hem, mensen dromden regelmatig om hem heen, gaven hem geld, wezen hun dierenteken aan en - naar ik vermoed - stelden ze in gedachten een vraag. De monnik boog, pakte een of meerdere kaarten, wees iets aan op het doek, overhandigde vol eerbied de kaart(en) en ging weer zitten. Ik ben wel een half uur bij hem blijven zitten, keek naar hem, naar zijn klanten. Nam foto's, wat hij gelukkig goed vond. Het was een prachtige man, heel sereen en ingetogen. Bij het ziekenhuis met louter kruiden, ginseng en andere voor mij onbekende medicijnen, waaronder een platgeslagen soort hagedis, fotografeerde ik ook. Toen ik die hagedis kiekte, vond een van de artsen het genoeg en verbied het me. 'Okay', zei ik bedremmeld en verliet dit bijzondere hospitaal. Achter me hoorde ik een man gruwelijk hoesten en een vrouw intens verdrietig huilen. Ik liet me nog eens masseren, gezeten op een stoel, midden op straat en trok veel bekijks. Dit keer werden hoofd, nek, rug, armen en benen onder handen genomen. Keihard maar heel goed. Mijn rug gloeide, mijn pijnlijke knie deed geen pijn meer..... 'Hoe doen ze het toch', dacht ik, 'het is keihard, die chinese massage, maar echt heel heel erg goed!'Verder maakte ik foto's van al die mensen om me heen. Al die prachtige mensen met elk hun leven, hun familie- en vriendenkring. Voor mij is dit puur genieten, kuieren, zitten, kijken en fotograferen. Ik vond het jammer dat mijn vaardigheid in de fotografie niet groot is. 'Het zou zoveel mooier kunnen', dacht ik, 'daarmee zou ik al deze mooie mensen en hun levens nog meer dankbaarheid betonen.' Morgen vertrek ik uit Kunming. Eind van de middag vlieg ik naar Guangzhou, overnacht daar en woensdag vlieg ik terug naar huis. Weg, steeds verder weg van die lieve zoon van me, die ondanks dat hij nu in Bangkok is, toch nog zo dichtbij voelt. *********** Jop, bedankt voor al die mooie gesprekken, de wijze woorden die je sprak en je prachtige liefdevolle gebaren, niet alleen naar mij, maar bijvoorbeeld naar de bedelaar die je niet alleen geld gaf, maar ook een tas vol heerlijke verse stoombroodjes. Ik hoop dat ik deze drie weken van betekenis voor je was. Een prachtige uitspraak van jou zal ik niet vergeten. Op mijn opmerking dat ik hier ook kwam om te overdenken wat ik zou gaan doen hierna, met werk, met alles maar het eigenlijk nog steeds niet wist zei je: 'je hoeft je oude leven niet los te laten, mam. Het oude leven heeft jou allang losgelaten.'