Bye bye Dali

Nog een keer lopen we door de gezellige drukke straat vol winkels en eethuisjes. Ik koop cadeautjes, voor mezelf en voor anderen. Jop doet ook wat inkopen: chinese inkt en kwasten. Hij heeft de smaak van het schilderen weer te pakken. Omdat we morgenvroeg opgepikt worden door de bus, slaan we alvast wat ontbijtspullen en flesjes water in. De busrit naar Kunming is te lang om het zonder eten en drinken te stellen. Voor mij is het al een beetje een verdrietig afscheid van Dali maar voor Jop nog veel meer. Drie jaar woonde hij hier, met tussenpozen verliet hij China om zijn visum te verlengen, maar drie jaar, da's lang, toch? Van die drie jaar woonde hij de laatste negen maanden in zijn eigen appartement, een beeldschone kamer op een prachtige plek in de stad. Gisteren vertelde hij het zijn hospita - van zijn vertrek - en ik zag dat het haar speet. Na zijn mededeling vertrokken we naar zijn kamer en hij zocht uit welke boeken hij niet mee zou nemen. Dat waren er heel wat. Kilo's! Samen brachten we ze naar de tweedehandsboekwinkel, aan het andere eind van de stad. Een flink stuk lopen zo met kilo's boeken op je rug, maar goed, voor je kind doe je veel he? Gisteren hadden we trouwens weer opvallend veel bekijks, werden gefilmd en gekiekt. Onderweg zie ik steeds hoeveel mensen Jop bekijken. Hij is een bijzondere verschijning: fijngebouwd als een Aziaat, met een heel fijn gezicht met schuine ogen, maar die ogen zijn lichtblauw. Zijn halflange donkerblonde haar draagt hij in een knotje. Zijn kleding is een mengeling van Aziatisch / Noord Indiaas. Gisteren had hij ook zijn Bansuri bij zich en onderweg speelde hij af en toe een lied. Ook op het terras, tijdens het eten, bracht hij melancholische liederen ten gehore. Een tamelijk extraverte Amerikaan - ik had hem al eens eerder gezien maar vooral gehoord in een supermarkt - sprak Jop aan. Hij vroeg of Jop eens met hem wilde musiceren, hij speelt harp. Jop zei: 'sounds good', maar ik zag wel dat hij echt niet van plan was bij die luidruchtige mijnheer op de thee te gaan. Maar goed, een opvallende verschijning is het, die zoon van mij. Ik straal stiekem van trots, als ik zo naast hem loop en al die blikken zie (laat hij dit maar niet lezen: zo niet mans, dit moederkloekengekeuvel).

Op zich vind ik het prima nu weer eens naar een andere stad te gaan. Ik ken bijna alle straatjes, winkeltjes en eethuisjes in Dali Old Town inmiddels. Als ik 's ochtends op stap ga, groet ik mensen vriendelijk: 'Ni Haooooo', zoals ze dat hier doen, lekker zangerig. Ze vinden het leuk, zie ik en zeggen altijd gedag terug. Het geeft een goed gevoel, alsof ik er en toch een heel klein beetje bijhoor.

Vanavond zitten we relaxt bij het MCA-hotel, in de tuin: lichtjes aan boven de tafels, een rustig jazz-muziekje klinkt over het terrein.... het is goed zo. Zodadelijk gaan we op tijd slapen, want morgen voor dag en dauw staan we op... kijken nog een keer naar de zon die opkomt vanachter de bergen aan het Erhai-meer.... horen nog een keer de vogeltjes zingen in de tuin, de eekhoorntjes kwekken en springen door de dadelpalm.... Het leven in Dali, mensen, is zo gek nog niet. Maar wij zeggen morgenochtend: bye bye Dali.